هنرمندان و نویسندگان و فیلم سازانی که در بیست سال اخیر برای کار بر تاریخ معاصر فرهنگ ایران با آنها رفت و آمد داشتم اغلب انسان هایی عاشق بودند. اغلب، عاشق کارشان، عاشق هنرشان و عاشق زندگی. اغلب آدم هایی بودند که معنای سختی و فشار در این پهنه را با گوشت و پوست خود احساس کرده بودند و می دانستند در این راه با چه توفان‎ هایی سهمگین باید دست به گریبان شوند، با چه پستی هایی و تلخ کامی ها و ناجوانمردی هایی. اما، اکثر آنها در عمری طولانی، توانسته بودند از این راه سخت بگذرند و از زندگی خود راضی باشند. گله ای نداشتند و تنها حسرتی که بر دل شان سنگینی می کرد، تنها پرسشی که بر لب های شان یخ می زد این بود