«غریب» بود، نه دور از «وطن» بلکه در وطن، جز رسول خدا(ص) و اصحابی چند، مدینه با تمام ساکنانش با او «غریبه» بودند! و نه این که همه دشمن «علی»(ع) بوده باشند نه! بلکه «علی»(ع)  را نمی فهمیدند، می دیدند درک نمی کردند! اکثر مردم کوفه و مدینه و شامات «علی»(ع) را می ستودند حتی به او عشق می ورزیدند و اغلب به علم و ایمان و صداقت و شجاعت و عدالت بی نظیر «علی»(ع)  معترف بودند، اما «زندگی» را به «سبک» علی(ع) برنمی تافتند و عملا نمی پذیرفتند! و... امروزه در این عصر نیز پس از گذشت «چهارده قرن» ما مسلمین چه شیعه و چه سنی در «عمل» با «علی»(ع)  غریبه ایم و زندگی را به سبک و سیاق علی(ع) هنوز نپذیرفته