یکی از بخش های زندگی انسان، خواب است که در طی آن سطح هوشیاری افراد کاهش پیدا می کند و ادراک حسی آنها نسبتا معلق شده و فعالیت عضلات به صورت ارادی تقریبا متوقف می شود. خواب باعث می شود تا خستگی افراد کاهش یابد و انرژی صرف شده در طی بیداری، مجددا به افراد بازگردانده شود.

انسان در فرآیند خوابیدن مراحل مختلفی را تجربه می کند. در طی اولین مرحله خواب، فرد هنوز نسبتا هوشیار است و امواج مغزی که تولید می شود از نوع بتا هستند که نسبتا سریع هستند. در این مرحله احساس های عجیب و واضحی را تجربه می کنیم که توهم های پیش از خواب نامیده می شوند. در واقع این مرحله، بین خواب و بیداری است.

باید اشاره کرد افراد بزرگسال به طور متوسط به هفت تا هشت ساعت خواب شبانه نیاز دارند. اما آنچه برای برخی از افراد اتفاق می افتد، احساس نیاز به خواب است در حالی که از لحاظ مدت زمان خواب، نیاز فیزیکی برای خوابیدن ندارند. این افراد مدام این احساس را دارند که می خواهند بخوابند و میزان انرژی آنها در طول روز پایین است. احساس خواب آلودگی می تواند به دلایل متفاوت ایجاد شود که یکی از آنها استرس های روزمره است. اگر فردی دچار استرس روزمره مداوم باشد ممکن است دچار بی خوابی یا خواب آلودگی شود. بدن این افراد تحت تاثیر استرس، هورمون آدرنالین بیشتری ترشح می کند و احساس خواب آلودگی در آنها افزایش می یابد. استرس بخش جدایی ناپذیر زندگی انسان هاست و شیوه مقابه با آن مهارتی است که می توان آن را یاد گرفت. کیفیت خواب افراد پراسترس پایین است و بیشتر مواقع خسته و تحریک پذیر هستند. حتی با وجود این که ممکن است ساعات زیادی در رختخواب سپری کنند، اما خستگی و خواب آلودگی آنها کاهش نمی یابد. استرس ها علاوه بر خواب، باعث کاهش تمرکز حافظه و آشفتگی روانی می شود و در صورت تداوم می تواند باعث ایجاد بی قراری، خشم و افسردگی در افراد شود. برای کاهش احساس خواب آلودگی ابتدا لازم است تا فرد از لحاظ فیزیولوژی و جسمانی و میزان ویتامین ها و بیماری های زمینه ای مورد بررسی قرار گیرد. چنانچه مشکل جسمانی وجود نداشته باشد، لازم است علل روانی خواب آلودگی فرد بررسی شود تا با تغییر سبک زندگی و شناسایی عوامل برهم زننده آرامش روانی، اقدام به درمان کرد. در این مسیر علاوه بر دارودرمانی، حتما از روان درمانی و درمان های روان شناختی برای بیمار استفاده می شود.