همیشه بر این باور بوده ام که عاشق کتاب بر دیگر عاشقان برتری دارد. کتاب یار تنهایی هاست و دنیایی از عشق، هنر، ادب، فرهنگ، انسان،طبیعت، احساس و اندیشه در آن مستور است. عاشق کتاب همه زیبایی های دیگر را در کتاب جست وجو می کند و ذهن خود را طراوت و حلاوت می بخشد. بیراه نگفته اند کتاب بهترین دوست انسان است؛ رفیق تنهایی و خلوت هاست و سنگ صبور و شانه هایش بر دلتنگان همیشه خالی است. مثلا زیبایی های شعر سهراب را با کدامین زیبایی دیگر می توان قیاس کرد: «به سراغ من اگر می آیید/ نرم و آهسته بیایید/ مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من». اصلا درباره همین سپهری بگوییم آیا کسی هست که «هشت کتاب» او را بخواند و عاشق کتاب نشود؟ وقتی ابرهای تیره دل ها را احاطه می کند، تنها چیزی که به داد انسان می رسد، کتاب است. عاشقان کتاب، افسانه شکفتن گل های ابدیت را زمزمه می کنند، چرا که کتاب، قلب تاریکی ها و ناامیدی را می شکافد و عاشقانش را سبکبال و سبکبار می کند.

عاشق کتاب، با خواندن آن آرام می گیرد، بندها را می گسلد و به گام گذاران در راه عشق، رسم پویایی می آموزد؛ انس با کتاب، لحظه های هیجان حیات است. عاشقان کتاب، عشق را برمی گزینند که سرشار از معشوق باشد.

«مستان که گام در حرم کبریا نهند/ یک جام وصل را دو جهان در بها دهند»؛ پیام عشق در سکوت حاکم بر کتاب بهتر به گوش می رسد و عاشقان را مست راه عشق و جام شان را لبریز می کند. کتاب، بغض های درگلومانده را می گشاید. عاشق با کتاب خواندن، زمان و مکان را نمی شناسد و با چشمه های جوشان فضایل و کرامات انسانی همراه می شود. کتاب شعله ای افروخته است که تیرگی راه انسان ها را مشعلی تابان است. معلمی بزرگ در بحران های زندگی است که پیام می دهد دیرتر برنجید، زودتر ببخشید و کمتر قضاوت کنید. مرهم زخم هایی است که زمانه در انسان ها ایجاد کرده است. بستری از خورشید و ستارگان را فراهم می کند که بگوید ادامه بلند امروز به فردایی کوتاه ختم می شود. مطالعه، مجال پرواز اندیشه ها را فراهم می کند و جامعه را طوری به تصویر می کشد که دیوانگی و فرزانگی تنگاتنگ در آن حضور دارند. روز جهانی عاشقان کتاب، روز عاشقان دانایی، مهربانی و هنر دوستی تهنیت باد.