در سال های اخیر، تئاتر ایران تمایل شدیدی به انگاره های پست مدرنیستی پیدا و تلاش کرده شمایلی از این نگرش هنری در ظاهر خود ارایه دهد. شمایلی که با مفاهیمی چون برساختگی گره می خورد و در تلاش است با بازی کردن در زمینه اقتباس، تصویر و تعریفی متعارف از پست مدرنیسم ارایه دهد؛ اما واقعیت آن است که پست مدرنیسم مذکور، پست مدرنیسم ساختاری است. به عبارتی، پست مدرنیسمی است که از دل فرمول سازی ها شکل می گیرد. اینکه یک اثر پست مدرن چه ویژگی هایی داشته باشد و بالطبع ما در اثرمان چگونه از آنها استفاده کنیم. پست مدرنیسم در روح اثر وجود ندارد، در بزک اثر نمود پیدا می کند.