صنعت بازیافت به یک صنعت پردرآمد و پول ساز در کشور های پیشرفته بدل شده است و این کشور ها زباله های عادی خود، از فلز و پلاستیک گرفته تا زباله های الکترونیکی مانند موبایل یا رایانه را بازیافت می کنند و از این طریق درآمد خوب و هنگفتی را به جیب می زنند اما در کشور ما وضعیت متفاوت است و قراردادهایی که با پیمانکاران منعقد می شود، برای شهرداران منفعت دارد و به راحتی جمع آوری زباله را به پیمانکاران واگذار می کنند و آنان هم زباله ها را از خانه ها و مراکز صنعتی جمع آوری کرده و اگر امکانش باشد، تفکیکی هم انجام می دهند و اگر نباشد، در محل دفن، این زباله ها را رها می کنند که موجب آلودگی محیط زیست می شود و ازنظر ابتلا به سرطان، شهرهای شمالی در کل کشور رتبه اول رادارند و شیرآبه وارد رودخانه ها می شود. برخی مطرح می کنند که سه هزار تن، میزان زباله تولیدی در مازندران است اما حداقل 5 هزار تن زباله تولید می شود و شدت آلودگی آب مازندران آن قدر زیاد است که کارشناسان توصیه کرده اند که نباید آب تنی کرد چون مخاطرات پوستی دارد و می تواند انگل و ویروس را وارد بدن افراد کند و حتی ماهی ها نیز به دلیل این که جیوه و بسیاری از فلزات سنگین وارد بدنشان شده، قابل استفاده نیستند و بر همین اساس صاحب نظران تاکید می کنند که باید طرح تفکیک از مبدا اجرایی شود، این طرح نیازمند مهیا کردن دستگاه هایی برای کمپوست زباله ها و تسویه خانه هایی برای پساب ها و شیرآبه هاست، مجموع این زیرساخت ها برای کل کشور شاید کمتر از 10 تا 15هزار میلیاردتومان هزینه داشته باشد و معمولااین هزینه را شهرداری و دولت نمی پردازند و مدعی اند چنین بودجه ای وجود ندارد اما حاضرند ده ها برابر این رقم را برای طرح های سدسازی و انتقال آب هزینه کنند، حال آن که سفره های آب زیرزمینی ما در اغلب نقاط حتی در گیلان افت کرده، چون همین شیرآبه ها و پساب ها وارد آب های زیرسطحی و زیرزمینی و اراضی کشاورزی ما می شود. آیا خردمندانه تر نیست که به جای آلودگی سفره های آب زیرزمینی و پرداخت خسارت بیشتر، به سمت پیشگیری برویم؟ یعنی مدیریت زباله را دستور کار خود قرار دهیم؟ به نظر می رسد دانای خردمندی وجود ندارد که برای او، مصالح ملی مهم تر از مصالح بخشی باشد.