به نظرم نباید رسانه ای را بر رسانه ای دیگر برتری داد،بلکه باید براساس محصولی که هر رسانه ارائه می کند به ارزیابی کیفیت آن پرداخت. گاهی پیش می آید یک فیلم آماتوری از یک گروه جوان خیلی بیشتر از سریالی که کلی نام دارد مورد پسند قرار گیرد، ولی تفاوت در گستره دید است که خیلی جای اغماض دارد.

طبیعی است که یک فیلم کوتاه آماتوری را همگان نمی توانند ببینند،ولی سریالی را که هر شب از تلویزیون پخش شود بسیاری ولو ناخواسته تماشا می کنند. این گستردگی دید تلویزیون است که باعث می شود موفقیت ها یا ضعف هایش گل درشت جلوه کند در حالی که آن فیلم کوتاه آماتوری اگر کیفیت هم نداشته باشد، چنان که باید در کانون نقد قرار نمی گیرد.

با جامعه جوان و نوجوانی روبه رو هستیم که بسیاری از قواعد و چارچوب های نسل گذشته را قبول ندارند،ولی به بسیاری از سنت های اساطیری هم پای بندند.در برابر علاقه مندی های نسل جوان نباید موضع گرفت و باید با زبان خودش و با احترام به علاقه هایش با او سخن گفت.یکی از بهترین روش ها برای سخن با نسل امروز،استفاده از زبان سریال های تلویزیونی است. سریال سازان باید بروند به سمت این که دغدغه ها و مخاطرات نسل جوان را به صورت واقعی و بدون فیلتر درون داستان سریال ها قرار دهند. از این طریق هم می توان جوانان را علاقه مند به تلویزیون کرد و هم ازطریق گشودن باب بحث در سریال ها،برای حل مساله مجالی ایجاد کرد.

سریال سازی آداب ، قاعده والگوریتم دارد و در آداب سریال سازی اجتماعی حتما باید جایی ویژه برای توجه به مصائب جوانان و نوجوان درنظر گرفت. یقینا این سبک سریال سازی باعث می شود بزرگ ترها نیز بیشتر با حال و هوای جوانان آشنا شده و به حرف ها و درددل های شان توجه کنند.

اگر بر داستان پردازی سریال های مان توجه بیشتری داشته باشیم به خاطر استانداردهای تکنیکی خوب مان خیلی بیشتر از اینها خواهیم توانست مخاطبان را به سمت تلویزیون کشانده و سرگرم شان کنیم.