در سال های گذشته، از سر تغافل یا شاید خوش بینی از ارتباط تنگاتنگ سیاست خارجی و سیاست داخلی چشم پوشی می شد و گمان می رفت می توان یکی را بدون دیگری مدیریت کرد و سامان داد؛ اما مدتی است این دو فاکتور به شدت به یکدیگر پیوند خورده اند تا حدی که می شود ادعا کرد هر پروژه اصلاح جویانه ای باید توامان از سیاست داخلی و خارجی سخن بگوید. به همین دلیل اینکه می گویند هنگامی که سیاست به پایان می رسد، جنگ آغاز می شود، شاید حرف نادرستی باشد، زیرا در این میان دوره فترت یا به اصطلاح «صلح مسلح» وجود دارد؛ وضعیتی که در آن عنصر زمان به نفع آن طرفی است که دارای قدرت اقتصادی، رسانه ای و استخباراتی بیشتری است و همین عوامل ممکن است طرف مقابل را به کرنش وادارد.