آرشیو چهار‌شنبه ۲۲ امرداد ۱۳۹۹، شماره ۵۷۲۹
زندگی: سلامت
۱۴
روانشکافی

چرا در فکر انتقامی؟

دکتر مهرنوش دارینی (روان شناس و مشاور)

یکی از احساس هایی که می تواند ذهن انسان را مشغول کند، حس انتقام است. انتقام حسی است که ناشی از افکاری است که از مقصر دانستن دیگران ریشه می گیرد و باعث ایجاد دلخوری در ذهن فرد و ایجاد احساس ناراحتی و غم و خشم می شود. این حس باعث می شود زخم های روحی فرد التیام نیابد و فرد، مدام به سمت تنبیه عاملی که باعث ناراحتی او شده، حرکت کند.

برخی افراد اعتقادی به بخشش ندارند یا این که اصولا از لحاظ نگرشی و فکری تمایلی به بخشیدن دیگران ندارند. این افراد کینه توز و انتقام جو هستند و حتی در موارد ساده نیز حاضر به بخشش نیستند.

افرادی که مدام به انتقام فکر می کنند، آرامش کمتری دارند و هر بار که در فکر انتقام هستند، با هجوم افکار منفی روبه رو می شوند. در این شرایط فرد علاوه بر ناراحتی ممکن است مدام به روش های مختلف برای خالی کردن خشم و ناراحتی خود فکر کند.

انتقام باعث می شود زخم های احساسی فرد گسترش یابد و در مقابل آن بخشش باعث می شود تا فرد از احساس ناراحتی رهایی یابد و بهتر بتواند شروع مجددی در زندگی خود داشته باشد.

بخشش به معنای فراموشی نیست. اگر فردی فقط به فکر رضایت شخصی خودش باشد، بخشیدن برایش دشوار می شود. همچنین این افراد ممکن است تصور کنند اگر بخشش انجام دهند، به خودشان بی احترامی کرده اند.

برخی افراد با این که دیگران را نمی بخشند اما به انتقام هم فکر نمی کنند. اما برخی دیگر علاوه بر نبخشیدن به دنبال تلافی کردن و انتقام هستند.

بخشیدن یعنی این که نخواهید انتقام بگیرید و بتوانید به خودتان احترام بگذارید و نخواهید که دیگران آسیب ببینند. باید اشاره کرد که فرد خطاکار لازم است بابت اشتباهش تنبیه شود. اما برخی از افراد به تنبیه ساده یا قانونی راضی نیستند و به دنبال انتقام جویی شخصی هستند و نمی توانند هیجان های خود را کنترل کنند.

فکر کردن به اتفاق ناگوار باعث ایجاد رنجش طولانی مدت می شود. زمانی که فرد از درد عاطفی که در نتیجه نگهداری رنجش برایش ایجاد می شود، آگاه شود و درک کند که انتقام نتیجه بدتری دارد و بتواند به بخشش فکر کند، اگر نهایتا بتواند به منافع روانی ناشی از بخشش پی ببرد، راحت تر می تواند طرف مقابل خود را ببخشد و از نبخشیدن یا از فکر انتقام جویی صرف نظر می کند.