«آقامحمدخان نوری فقط چند ساعت در اوایل صبح می خوابد و سراسر روز و تقریبا تمامی شب را کار می کند. می خواهد همه چیز را، داخله، خارجه، مالی، جزایی و تجاری زیر نظر داشته باشد. باقی وزرا اسمی بیش نیستند و اهمیتی ندارند و صدراعظم وظایف آنان را انجام می دهد.

جمع منشی دائما دورش حلقه زده اند و او حکم صادر می کند و آنها در حضورش می نویسند و مهر می کند و خود شخصا به پیک می سپارد... حرفی خانگی در تهران یا جای دیگر نیست که وی لطیفه ای درباره آن نداند و از آنجا که حافظه ای تحسین برانگیز و روحیه ای بشاش دارد و کلیه خانواده ها و خویشان و بستگان آنها را در ایران می شناسد، یکی از دل پذیرترین و سرزنده ترین قصه گویانی است که می توان پای صحبتشان نشست.»