از دور دیدم پیرمردی روبروی قرارگاه نشسته بود و آه و ناله می کرد. التماس می کرد که کارش را راه بیندازند اما کسی گوشش بدهکار نبود. روی لبه سنگی پله های قرارگاه نشسته بود، دست هایش را بالا می برد و روی زانویش فرود می آورد. لباس کردی به تن داشت و سربند کردی بسته بود. به نظر می آمد منتظر ماشین فرمانده هنگ است تا از راه برسد، بلکه جلویش را بگیرد و از او کمک بخواهد.

نزدیک تر که شدم صدایش واضح تر به گوش می رسید. قاطرش را توقیف کرده بودند. می گفت خرج زندگی اش با 6 فرزند عذب، به وسیله این قاطر تامین می شود. می گفت قاطرچی بودن کار آبا و اجدادی ماست و جز این کار، کار دیگری نداریم. راست می گفت. اهالی سردشت جز تعداد اندکی که در ادارات دولتی کار می کردند یا کسبه و مغازه دار شهری بودند، مابقی راهی جز استفاده از مرز برای امرار معاش نداشتند.