در آن سال هایی که جنگ تازه تمام شده بود، حدود سال های 68 و 69، من و آقای محمدرضا درویشی که به طور جدی به کار پژوهش در زمینه موسیقی نواحی در استان ها مشغول بودیم، اولین کسانی بودیم که سراغ آقای شیرمحمد اسپندار رفتیم. آن زمان ایشان زندگی فقیرانه ای داشتند. کپری بود و دشواری های زندگی در وضعیتی که حتی آب آشامیدنی نداشتند. دعوتش کردیم به جشنواره نی‎ نوازان. با یک گروه کامل بلوچی آمدند که هم سازهای کوبه ای و هم سازهای بادی شان را معرفی کردیم. دونلی بلوچی هم بود. نل هم بود. نل یک ساز بلوچی است که وقتی دو تایش را با هم می نوازند، می شود دونلی. این طوری بود که اولین بار بعد از انقلاب اسلامی ایران در سال 1370 شیرمحمد اسپندار به جشنواره ملی پا گذاشت و بعد از آن بود که دیگر کارش بالا گرفت.