«انسان برای پاسخ دادن آفریده نشده، خود سرشار از پرسش است». 

این عبارت، در پیشانی نوشته، سنگ هایش را با خواننده وامی کند؛ تو در این رمان کوتاه به هزار پرسش می رسی اما نباید انتظار پاسخی داشته باشی و چه خوب که نویسنده که خود می دانسته خواننده اش با ذهنی سرشار از پرسش کتاب را می بندد، با خواننده اش این گونه با دست رو بازی صادقانه ای را شروع می کند: محور و جانمایه «رسیدن به دور» و دغدغه خاطر نویسنده، انسان است و جهان نامتناهی ناشناخته اش... در «رسیدن به دور» هیچ رسیدنی اتفاق نمی افتد. مگر انسان- که گفتم موضوع و جانمایه رمان است- شناختنی و دست یافتنی است؟ مگر انسانیت مرز جغرافیایی