ما مدعی هستیم فرش ایران بالاترین جایگاه را در میان فرش های دنیا دارد؛ هم به جهت نقش،رنگ و تنوع مناطق فرشبافی و هم سابقه تاریخی.از این گذشته پیش از این که ایران را به نام کشور نفت بشناسند به نام کشور فرش می شناختند.فرش ما شناسنامه فرهنگی و هنری کشورمان در دنیا بوده و همه آن را در دنیا می شناسند.باید شان این فرش حفظ شود،اما وقتی خودمان به موزه فرشی که شناسنامه فرش ماست،اعتباری نمی بخشیم از دیگران چه انتظاری داریم؟آثاری که در این موزه داریم جزو بهترین و متنوع ترین آثار فرش دستباف جهان است.موزه فرش ما هم به لحاظ تنوع و هم آثار،غنی تر از سایر جاهاست.ممکن است به صورت تک،آثاری در موزه های دیگر دنیا باشد،اما تجمع نمونه ها به لحاظ تاریخی،نقش ها و رنگ ها فقط در این موزه وجود دارد.وقتی فرش زیر پای ماست،ارزشش را نمی دانیم، اما وقتی روی دیوار دیگران می نشیند و تعریفش را می کنند،تازه می فهمیم چه گنجی زیر پا داریم.مستشرقین در تمام آثار خود فرش ایران را ستوده اند. نقاشان و هنرمندان دوران کلاسیک فرش ما را نقاشی کرده و از آن الهام گرفته اند و در آثارشان از آن بهره برده اند. آنچه از آن با نام«معرفی فرهنگ ایرانی»سخن می گوییم بیش و پیش از هر چیز دیگری در فرش ایران نمود داشته و  جهانیان حتی پیش از آن که آثار تاریخی ما را بشناسند، فرش مان را می شناختند. به قول مستشرقین«ایرانیان بر بهشت راه می روند.»

متاسفانه این نگاه و این فضا را بیش از آن که ما بخواهیم بفهمیم،دیگران درک کرده اند.فرش ایران را همه می شناسند و برای آن اعتبار قائلند،بنابراین موزه فرش ایران باید از هر لحاظ دارای شانیت خاص خود باشد.