دولتمردان فعلی از ابتدا اعلام کردند که هدف اصلی از پذیرش برجام این است که با این توافق چرخ های اقتصادی کشور در کنار چرخ های سانتریفیوژ ها بچرخد. بر همین اساس هم انتظار این بود که فعالیت صلح آمیز هسته ای ما توقف پیدا نکند و تحریم ها هم لغو شود تا اقتصاد کشور نظم قابل قبولی پیدا کند. طبعا اگر از ابتدا این اهداف مطرح نبود و قصد و نیتی هم برای لغو تحریم ها وجود نداشت، اساسا پذیرش برجام معنا و مفهومی هم نداشت و ضرورتی نبود چیزی را بپذیریم که نفعی برای کشورمان ندارد. متاسفانه بعد از این که از خط قرمزهای رهبری در حوزه برجام عدول شد و شرط و شروط های تعیین شده در این توافق اعمال نشد، ما به مرور شاهد عقب نشینی دولت از وعده هایی بودیم که در رابطه با برجام داده شده بود.

این عقب نشینی تا حدی رسید که به مرور شعارها و موضع گیری های دولت تغییر کرد و از سوی آنها اعلام شد هدف از برجام نه لغو تحریم ها بلکه تغییر فضای بین المللی و جلوگیری از اجماع جهانی علیه ایران بود و از این مساله به عنوان دستاورد بزرگ برجام یاد شد. این مدعا البته مغالطه ای بیش نیست، چراکه اصولا اجماع بین المللی در کار نبوده و صرفا چند کشور قلدر که دارای سلاح هسته ای هستند، در پی تحمیل نظرات خود هستند و بقیه کشورها هم کاری به این موضوع ندارند. به نظر می رسد که دولت در این زمینه دچار یک اشتباه محاسباتی جدی شد و صرفا به قول و قرارهای بی وجهه غربی ها اعتماد کرد.  قول و قرارهایی که البته فریبی بیش نبود. گذشته از این، شرایط طوری رقم خورد و توافق برجام به شکلی تنظیم شد که ما به هیچ وجه از منافع برجام منتفع نشویم و شاهد بودیم که آمریکا به راحتی از توافق خارج شد، اروپایی ها به هیچ یک از تعهدات خود عمل نکردند و در نقطه مقابل طلبکارانه خواهان عمل یک طرفه ایران به تعهدات هستند.