شاید اولین باری که روزنامه در ایران منتشر شد و اسمش را با ترجمه تحت اللفظی از معادل انگلیسی اش گذاشتند کاغذ اخبار، قرار بود واقعا و عملا همان کاغذ اخبار باشد. یعنی کاغذی که اخبار را داخلش بنویسند و در تیراژ بالا چاپ کنند و برسانند دست مردم. اوایلش واقعا هم همین طور بود اما هرجا که پای قلم به آن باز شود به ناچار پای لفاظی و کنایه و آرایه های ادبی هم باز می شود. کم کم لطایف قلم هم چاشنی روزنامه نگاری شد و نوشتار روزنامه از صرف خبررسانی درآمد و شد مجموعی از یادداشت ها و مقالات که کنار خبررسانی، کنایه هم به فلان ظلم می زد، نقد هم بر حکومت می کرد، ناکارآمدی را هم به تمسخر می گرفت و هزار جور کار و قابلیت دیگر که فقط خبررسانی نبود. حالا که کم کم تیراژ روزنامه ها کم می شود و مردمی که دوست دارند صبح به صبح روزنامه را از کیوسک بخرند دارد روزبه روز از تعدادشان کم می شود، تنها روزنامه به عنوان کاغذ اخبار از بین نمی رود. چون حالا دیگر روزنامه فقط وسیله خبررسانی نیست. حالا روزنامه ها و تیترها و عکس های روی جلدشان بر روند اتفاقات اجتماعی تاثیرگذارند حتی اگر خوانده نشوند. اما حالا که مردم ترجیح می دهند اخبار را به جای روزنامه از شبکه های اجتماعی دنبال کنند چه آفاتی یقه جامعه را می گیرد؟ چندی پیش با استاندار یکی از استان ها که محدوده تحت مسوولیتش دچار مشکل است تماس گرفتم و او وقتی سوالم را بی پاسخ گذاشت، گفتم که با اجازه تان من همین را در روزنامه منعکس می کنم و گفت هر کاری که می خواهی بکن! درحالی که همین یکی دو دهه پیش مسوولان نسبت به تک تک کلمات شان که بناست در روزنامه رسمی کشور منتشر شود حساس بودند، چون روزنامه ها به طور جدی خوانده می شدند و بعد از آن مطالبه شکل می گرفت. اما حالا در کدام شبکه اجتماعی باید بی پاسخی فلان مسوول را ذکر کنیم که اعتبار روزنامه را داشته باشد؟