«دیپلماسی» بهترین چیزی است که هنری کیسینجر شاهکار تاریخی خود را در آن نوشته است. این اثر کتابی است عمیق که از پس یک محقق برمی آید و مبنایی به دست می دهد که تنها با غوطه وری در امور عمومی حاصل می شود. این کتاب خواننده را با خود از «ریشیلیو» تا «گورباچف» با جزئیات روشن و ارزیابی داهیانه همراه می سازد، با تلاشی خستگی ناپذیر در زمان عقب و جلو می رود تا توازی هایی میان اعصار متفاوت ایجاد کند و نشان دهد که چگونه «گذشته» چندان متفاوت از «حال» نیست. این کتاب به شکل موفقیت آمیزی هم تاریخی تحلیلی است و هم تاریخی روایی و به مثابه نقطه عطفی در تلاش های کیسینجر در انتقال مفاهیم و درس های رئالیسم به عموم آمریکایی ها تلقی می شود.