آقای روحانی! زندگی مردم سخت است و سخت تر می شود. هزینه زندگی هر روز بیشتر تنوره می کشد و گرانی که پایش را بر گلوی قشر ضعیف گذاشته هر ساعت فشارش را بیشتر می کند. قشر ضعیف هر روز نحیف تر می شود و قشر متوسط ضعیف تر. تاب و توان مردم مثل ساعت شنی، بی وقفه در حال فرو ریختن و لاغر شدن است و کسی چشم اندازی برای متوقف شدن این وضع نمی بیند. 

آقای روحانی! این حرف ها برای خودمان تازگی ندارد. غرغرهایی است که بیست و چهاری داریم تکرارش می کنیم. اگر داریم شما را خطاب قرار می دهیم به خاطر این است که کار دیگری ازما ساخته نیست. به خاطر این است که نمی دانیم سرمان را باید به کدام طرف بگردانیم و با کی