با در نظر گرفتن مولفه های بسیاری در شهرسازی، استانداردی شکل گرفته است مبنی بر این که حداقل 30 درصد مساحت شهر و کاربری های آن باید به فضاهای خدماتی و اوقات فراغت شهروندان اختصاص پیدا کند. اما متاسفانه این عدد نه فقط در شهر تهران که در تمام شهرهای ایران رعایت نمی شود.

امروزه شرایط زندگی شهری ایرانیان به گونه ای است که از 24 ساعت زندگی روزمره یک شهروند هشت ساعت آن خواب و استراحت است، هشت ساعت دوم کار و اشتغال است و هشت ساعت سوم مربوط به اوقات فراغت آنهاست. اما عموما مدیریت شهری در شهرهای ایران برای هشت ساعت سوم که مربوط به فراغت شهروندان است، برنامه ای ندارد. همین است که استاندارد زندگی شهری ما در پایتخت ایران در درجه ای بسیار نازل قرار دارد. به این مفهوم که برای ارتقای شاخص رفاه اجتماعی و آسایش روحی و روانی شهروندان هیچ فعالیتی صورت نگرفته است.