آشپزی می کرد. سنش بالا بود اما از همسر بیمارش مراقبت می کرد. غذای سبک می پخت که برای هر دویشان خوب بود. می گفت: «حالا که او نمی تواند آشپزی کند، من می کنم. فعل توانستن وجه امر ندارد، بابا جان. نمی‎شود به کسی گفت: بتوان.» خبرهای درگذشت کوتاهند. چون واژه ها کار چندانی از دست شان برنمی آید. فقط خبر تلخ را می دهند و آدم را در دنیای خاطره و حسرت رها می کنند. خبر رفتن دکتر «غلامرضا ذات علیان» (26 خرداد 1311، اراک - 22 شهریور 1399، مشهد) از همین نوع بود. کوتاه و تکان دهنده و دروازه ای به خاطرات دانشگاه، تلفظ سلیس کلمات فرانسوی، اصطلاحات دست اول این زبان و صدای خاطره گفتنش با آن زبان شیرین و مهربانش.