همان گونه که در بخش گذشته آمد، دیدگاه افلاطون درخصوص روش های زیستن نظر عمومی او برای زندگی مردم عالم بود.(1) 

بنابراین به نظر او یونانیان مردمانی والاتر از مصریان و پلونیزی ها محسوب می شدند، زیرا برخلاف آنها که دیدگاه عملی و ابزاری از دانش را پیشه کرده بودند، دانش را به خاطر دانش دنبال می کردند و تامل و تفکر خالص و تئوری پردازی را مدنظر داشتند. افلاطون تصدیق می کرد که یونانیان از دیگران چیزهای زیادی آموخته اند، اما اصرار داشت که همواره آموخته ها را پالایش و توسعه داده اند. البته اشتیاق یادگیری از دیگران و به قول فیثاغورث میل به سفر برای تئوری بیانگر برتری یونانیان است (Halbfass,1990,pp.6f).