در قهوه خانه میدان اصلی آبادی، ردیف به ردیف مردان روستایی نشسته بودند. چای می نوشیدند و قل قل قلیان ها یکدم روزهای ملال آور و یکنواخت روستایی را تکرار می کردند. کدخدا پاهای کوتاه واریسی اش را زیر میز دراز کرده بود و طبل شکمش را به میز چسبانده بود و هربار که پکی به قلیان می زد فواره دود تنباکوی شیراز روی سبیل خاکستری آویخته روی لبش که به زردی می زد می پیچید. هنوز چله فوت همسرش کلثوم خانم به سر نرسیده بود که با زلیخا کلفت جوانش صیغه کرده بود. اهل آبادی می گویند کلثوم از دست کدخدا دق مرگ شده است. البته پسر بیمار ولگردش هم در مرگ او بی تاثیر نبوده است. کار جوانک این بود که هر روز با دوستان ولگردش