فیلم «کازابلانکا» را در این مدت باز هم دیدم. این فیلم که به کارگردانی مایکل کورتیز در سال 1942 تولید شده است، فیلمی بسیار دیدنی است . این فیلم خیلی به فضای کنونی جامعه ما نزدیک است.

اکنون با توجه به شرایط و اوضاع اجتماعی و اقتصادی کشور ما و ارتباطی که با کشورهای دیگر دنیا داریم با دیدن آن درس های بسیاری می گیریم. در دل این فیلم انسانیت و اخلاق و همنوع دوستی و شعاری که مربوط به سعادت بشری است، وجود دارد. موضوعی که خواست همه مردم کره زمین است که زندگی آرامی داشته باشند.

این فیلم رمانتیک ضمن داستان عاشقانه اش که جزو دنیای هر انسانی است، حس و حال خوبی به انسان می دهد و به ما می فهماند که تاریخ در حال تکرار است. ما انسان ها موضوعات اجتماعی مان مرتبط با هم و مدام در حال تکرار است. اما صفات انسانی همیشه یک رنگ است و همیشه یک جور دیده می شود. مثل از خودگذشتگی و احترام گذاشتن به خواست جمعی چیزی که امروز درجامعه ما کمرنگ شده است.   

فیلم کازابلانکا  ماجرای عاشقانه ای را در گیرودار جنگ دوم جهانی و درباره بحران پناهجویان به تصویر می کشد و در یک کلام، داستان مردی است که میان «عشق و انسان خوب بودن» در حال درهم شکستن است. در یکی از سکانس های این فیلم مشکل زنی را می بینیم که برای ساختن آینده خود و شوهرش و فرزندان آینده شان نیاز به یک مجوز عبور دارند، برای همین شوهرش تصمیم می گیرد قمارکند.

زن بر سر یک دوراهی قرار می گیرد که اگر شوهرش ببازد، مجبور می شود با خودفروشی مشکل را حل کند. در این میان مردی که می خواسته با شوهر این زن قمار کند این مساله را می فهمد و برای اینکه این زن دست به چنین کاری نزند، کاری می کند تا شوهر زن ببرد. یعنی شرایط را به گونه ای برای این زوج مهیا می کند و به نوعی گذشت می کند تا آنها مشکل شان حل شود. گذشت و ایثاری که اکنون جامعه ایران به آن نیازمند است.