فاصله میان اجراهای داوود دانشور در سال های اخیر بیشتر و بیشتر شده است. او که روزگاری با همراهی منصور براهیمی در گروه آیین، نمایش حروفیه را در تالار قشقایی روی صحنه برده بود و رابطه ای چهل ساله را رقم زده بودند، در یک دهه گذشته به کارگردان کم کاری بدل شده است و ردپایش در کارگردانی، با وجود استمرارش در ترجمه نمایشنامه، بر صحنه تئاتر کمرنگ می شود. پس اجرای نمایش «بیداری» می تواند یک فرصت باشد برای شناخت بخشی از تاریخ تئاتر ایران؛ آن هم بخشی که نقش پررنگی در بینش عمومی تئاتر در دو دهه شصت و هفتاد داشت. نقش گروه آیین در دوران کم کاری تئاتر در جامعه شهری ایران و البته کارکرد زیباشناختی آن در تولید