با ما شبی نبود که در خون سفر نکرد

این خانه بی هراس، شبی را سحر نکرد

صد در زدیم در پی یک شعله، ای دریغ!

یک دست، یک چراغ ز یک خانه بر نکرد

با آسمان هر آن چه دم از العطش زدیم

ابر کرامتش، مژه ای نیز تر نکرد

تنها به قدر روزنه ای بود، همتش

مهتاب نیز کاری از این بیشتر نکرد

مثل همیشه فاجعه، ناگاه در رسید

آوار هیچ وقت، کسی را خبر نکرد

این بار، رفت رستم و اسفندیار ماند

سیمرغ نیز، مکر و فسونش اثر نکرد

و آن تیر گز - به ترکش مان آخرین امید -

این بار اثر به دیده آن خیره سر نکرد

دانسته بس پدر، دل فرزند بر درید

کاری که هیچ تهمتنی با پسر نکرد

شد تشت پر ز خون سیاووش ها، ولی

یک تن به پای مردی اینان، خطر نکرد

چون موریانه، بیشه ما را ز ریشه خورد

کاری که کرد تفرقه با ما، تبر نکرد