موسیقی و تصنیف و ترانه، بخش پررنگی از گذشته و کودکی و نوجوانی نسل ما بود. از آن رادیو لامپی بزرگ سر طاقچه خانه اجاره ای مان، چه صداهای دلنشین و خاطره انگیزی که نشنیدم. پدر خدابیامرزم می گفت: «صدای خوب سن و سال نمی شناسه». این حرفش لااقل در مورد من صادق بود. در چهار، پنج سالگی عاشق صدای دلکش و مرضیه و بنان و ویگن شدم. هر موقع ترانه ای از آنها از رادیو پخش می شد، همراه شان زمزمه می کردم: «من هم ای یاران تنها ماندم/ آتشی بودم برجا ماندم...»  یا از آمدن پاییز با «به رهی دیدم برگ خزان /پژمرده ز بیداد زمان...» مرضیه مطلع می شدم. مادرم عاشق ترانه «آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا...» بنان بود.