بعضی شعرها عجیب هستند و در خاطر آدم می مانند سال ها و هی که ازشان می گذرد معنایش را بیشتر می فهمی. بعضی وقت ها بعضی شعرها هم هستند که رفیق بعضی لحظه های آدم اند. یک شعر هست که سال هاست با من هست و می خوانمش، همه شعر را به یاد ندارم ولی یک جمله از آن شعر همراه همیشه من است. «زمان به موریانه شبیه است در قبیله انسان» این خط را منصور اوجی گفته. شاعری که همین یک جمله و آن شعر معروف «هوای باغ نکردیم و دور باغ گذشت»اش کلی شبیه خاطره است برای من. جالب است که هردوتای این شعرها هم از عمر رفته می گویند. شاید دارم با این شعرها پیر می شوم. در هر آیینه ای که نگاه می کنم یک تار سفید مو به من سلام می کند. آن