پیرامون ایران قصه های زیادی می بافند اما سرزمین قصه ها، زایش خود را انگار از دست داده است.  تصویر ایران از نظر دراماتیک؛ به دست ایراندوستان نیست. میراث عظیمی که تمدن های بزرگ در بازخوانی فرهنگ خویش کرده اند؛ ریشه اش قصه و افسانه و در زندگی مدرن، رمان ها و داستان های کوتاه  است.  آنها نفت خامی هستند که از سینماگر تا سیاح تا خبرنگار و مفسر سیاسی می تواند از این نفت خام محصول خود را استخراج کند.  افول قصه و شعر و مراکز فرهنگ ساز ایران مثل قیچی کردن ریشه های یک دار قالی در ابتدای بافتن تمدن یک کشور است.  اگر آقای علی دهباشی اجازه می داد درباره تعطیل جلسات قصه های فارسی نویسان