اکنون که داستان پرآب چشم سهراب را به پایان بردم و آن پهلوان جوان را پهلو دریده در آغوش پدر به جای گذاردم تا او را به استودان بسپارد، قلم می داند که سرانجام مویه خواهد کرد در اندوه سیاوش که قربانی رشک ورزی ها و نامردمی ها شد.

و اما داستان هستی گرفتن آن لطافت فراانسانی.

روزی توس، گیو و گودرز و چند پهلوان دیگر را برای شادنوشی و شکار گورخر به نخجیرگاه برد و گوری چند شکار کردند و به شادی نشستند و نوشیدند. در گشت و گذار خویش به بیشه ای رسیدند که در قلمرو تورانیان بود و چون آن بیشه را نخجیرگاهی پرشکار یافتند، توس و گیو در بیشه پیشروی کردند و سوارانی چند در پی آنان روان شدند. به ناگاه