مشکلات مالی و کمبود یا نبود بودجه غالبا به عنوان اصلی ترین توجیه بر کیفیت پایین سریال ها و برنامه های مختلف تلویزیونی به کار می رود. البته در برخی موارد نه کمبود بودجه بلکه سهل انگاری در انتخاب نیروهای حاذق برای تولید است که دردسرساز می شود.اگر زیربنای تولید هر محتوای تلویزیونی که ایده پردازی و تولید متون جذاب است جدی گرفته شود، یقینا تولید با حداقل ریسک به نتیجه می رسد. نیروی حاذق برای نگارش متن این توانایی را دارد که از یک ایده جذاب فیلمنامه ای قوی بیافریند.

به جز این، تولیدکنندگان و به خصوص کارگردانان هم بد نیست که به تولید هر قسمت از یک برنامه یا هر اپیزود از یک سریال تلویزیونی به چشم یک تولید مستقل بنگرند و این طور نباشد که فکر کنند چون 20 یا 30 قسمت وقت دارند پس اگر در قسمت های اول نتوانستند مخاطب جلب کنند، باز هم وقت دارند.هر قسمت از یک برنامه یا سریال باید یک محصول مجزا درنظر گرفته شود و با حداکثر قوا برای تولیدش تلاش کرد تا به نتیجه برسد. واقعا در سال های اخیر خیلی از سریال ها با این که سوژه خوبی داشته اند، ولی چون موتورشان دیر راه افتاده نتوانسته اند با مخاطب ارتباط لازم را برقرار کنند.

نباید در تولید محتواهای تلویزیونی عجله داشت و نباید وقت را تلف کرد و بیخود سریال یا برنامه را کش داد. این همه بیننده گلایه دارند از این که چرا فلان برنامه تبدیل شده به حرافی و چرا فلان سریال پر شده از دیالوگ های تکراری؛ این گلایه ها باید درست و بجا شنیده شوند تا عاملی شوند بر اصلاح محتواهای تلویزیونی.در رادیو هرقدر هم که حرف بزنند باز مساله ایجاد نمی کند؛ چون اصولا زیربنای رادیو، صداست و با صداست که باید مخاطب جلب کرد؛ ولی تلویزیون رقبای فراوانی دارد که تا می توانند بر تصویرسازی و پرهیز از دیالوگ های بی فایده تاکید دارند و در برابر این رقبا باید قدعلم کنیم.بهتر است سازندگان محتواهای تلویزیونی بیشتر از گذشته بر پرهیز از اتلاف وقت مخاطب تاکید کنند. سرگرم سازی در تلویزیون باید یک هدف اصلی باشد و البته که این سرگرم سازی هیچ منافاتی ندارد با پرهیز از تکرار مکررات گفتاری.