پنبه زارکلاجان سبز بود. اما پر از علف های هرز و لم ولوار (1). وجین آن سخت بود و پرکار. باید حداقل دو نوبت دیگر وجین می شد تا مزرعه جان بگیرد و بوته ها برگ و بار کافی بگیرند. 

آفتاب بهاری قد کشیده بود و نور طلایی آن به اطراف سرکشید. هوا ملایم بود و مطبوع. ریه ها از هوای ملایم صبحگاهی پروخالی  می شد. 

وجین گرها مشغول بودند. در دستی هوکا (تیشه وجین) بود و در دستی دیگر سارغ نان و خوراکی. همسایه ها چنان رسم دیرینه به کمک هم آمده بودند. مادر نورعلی پسر نابینایش و فاطمه دختر شیرخواره اش را هم همراه آورده بود. مادر نورعلی، پای بچه را به ساقه توت بست و فاطمه بچه قنداق شده را زیر سایه آن خواباند و دورش را با کلوخ ها حصار کرد.