«شما خیال کردید کتاب های مرا سانسور کنید، می آیند کتاب های شما را می خوانند؟ نه، ملتی که به سانسور عادت کند نه کتاب شما را می خواند، نه کتاب من را.» این جمله در کنار کتاب هایش، معروف ترین یادگاری علی اشرف درویشیان است. نویسنده جسور و حساسی که در سال 1320 در محله آبشوران کرمانشاه به دنیا آمد و پس از 76 سال زندگی در آبان 96 چند روز پیش از زلزله دردناک کرمانشاه در خانه اش در کرج درگذشت.

خودش گفته: «در سال هایی که در روستاهای گیلان غرب معلم بودم وقتی فقر و ستمی که به مردم آن جا می شد دیدم، نتوانستم آنها را نادیده بگیرم و همین باعث شد که در همان سال ها داستان نویسی را با نوشتن برای کودکان آغاز کنم. پس از آن نیز که برای ادامه تحصیل به دانشگاه تهران آمدم، بیش از پیش علاقه مند سعدی ، حافظ و تاریخ بیهقی شدم. در طول این مدت سعی کردم بیشتر کتاب بخوانم. در تهران و دانشگاه، محیط وسیع تری پیدا کردم. به داستان نویسی به شکلی جدی پرداختم، سال 47 هم وقتی که مرگ صمد بهرنگی پیش آمد، مرگ او مرا وادار کرد که راهش را ادامه دهم.»شهناز دارابیان همسر علی اشرف در جایی گفته: «زندگی ما همیشه باعث دعوای زن و شوهرهای اطرافمان می شد. اینکه مثلا چرا علی اشرف برای من میوه پوست می کند یا من چرا این همه به فکر او هستم و با او مهربانی می کنم. ما متوجه این رفتارهایمان نمی شدیم؛ چون برایمان عجیب نبود. اصلا در خانه ما کارها تعریف شده نبود هر کدام کاری از عهده مان برمی آمد، انجام می دادیم. این سال های آخر وقتی سن او را می پرسیدند، می گفت که متولد سال بیست هستم. به او می گفتم تو که سال نوزده به دنیا آمده ای چرا یک سال از سنت کم می کنی! می گفت این طور وقتی بمیرم حساب کردن سنم برای دیگران راحت تر است.»