کلود آنه که در آغاز مشروطیت به ایران سفر کرده بود در بخشی از خاطراتش راجع به نحوه به دست آوردن اشیای عتیقه در ایران چنین نقل می کند:

تهران، آوریل 1990: گمان نمی کنم هیچ ورزشی به اندازه شکار آثار عتیقه و باستانی شوق انگیز و هیجان آور باشد. عشق به این ورزش مرا تا آن سر دنیا به دنبال خود می کشاند.

بگذارید شکارچیان برای شکار شیرها سراسر خاک ناشناخته اوگاندا را زیر پا بگذارند. چشمان من تنها به دنبال کشورهایی است که مالامال از آثار و یادگارهای تمدنی کهنسالند. سرزمین هایی که خاکشان پوشیده از ویرانه بناهای تاریخی و باستانی است. این ویرانه ها برای کسی که چشم بصیرت دارد خود یکپارچه شوق و هیجان و سرشار از آثار اندیشه آدمیانی است که پیش از او زیسته اند.

با چنین بینش و تفکری است که من به جست وجو و کاوش در مشرق یعنی در سرزمینی می پردازم که در نظر ما خاستگاه هنرها بوده است. یک شیر تفاوتی با سایر شیرها ندارد. وقتی ردش را یافته در کمینش نشستید و او را کشتید به خوبی می دانید که هنوز هم صدها شیر دیگر وجود دارند همه نظیر همین شیری که در برابر شما بی جان بر خاک افتاده است. اما زمانی که من در خاک ایران به شکار شیر ماده ای از برنز موفق شدم که اسکندر کبیر آن را با خود به این سرزمین آورده است، باور کنید حال و هیجانی به من دست داد که بی نظیر و بی سابقه بود. با اینکه از وجود چنین شیئی مطلع بودم دو سال طول کشید تا آن را یافتم و زمانی که بالاخره به دیدنش نائل آمدم هفت ماه وقت لازم شد تا بتوانم آن را به مالکیت خود درآورم. اثری است زیبا و من با این فکر دلخوشم که در زیر گنبد هفت آسمان نظیر و بدیلی ندارد. آری حق چنین شکاری، درخور شکار دوست صاحب ذوق است.