چندی پیش در خبرها آمده بود در شورای شهر تهران پیشنهاد شده است خیابانی را به نام مرحوم مهندس مهدی بازرگان مبارز سال های ستمشاهی، معلم اخلاق و اولین نخست وزیر دولت موقت انقلاب اسلامی و دبیر کل نهضت آزادی ایران بگذارند، چنین قرار بوده است، معبری نیز به نام بانو اعظم طالقانی، بانوی مبارز، انقلابی و فرزند ابوذر زمان انقلاب مرحوم آیت الله طالقانی نامگذاری شود. فرماندار تهران با این بهانه که کسی مرحوم بازرگان و مرحوم اعظم طالقانی را نمی شناسد، این مصوبه شورای شهر را ناشدنی و غیرقانونی اعلام کرده بود. در جدیدترین هنرنمایی شورای شهر تهران و شهرداری پایتخت نیز از نامگذاری خیابانی با نام استاد جاودان موسیقی ایرانی محمدرضا شجریان صرف نظر شده است با این بهانه که مصالحی در میان است تا این مصوبه اجرایی نشود.  اول سخنی دارم با آقایان نمایندگان شورای اسلامی شهر تهران که اتفاقا با لیست امید بیشترین درصد آرا را کسب کرده اند و می توان گفت که نمایندگان بخش اکثریت مردم تهران در شورای شهر هستند آخر برادران عزیز اگر می دانستید که نمی توانید پای این مصوبه بمانید و حتی قدرت نامگذاری یک خیابان را در پایتخت ندارید، اصلا مصوبه صادر نمی کردید. هرچند نه مرحوم بازرگان نه خانم طالقانی و نه استاد بی بدیل آواز ایران نیازی به این نامگذاری ندارد آنان در قلب تاریخ، سیاست و هنر این کشور ماندگارند.

 اما جای تعجب این است که آیا تهرانی که 370 محله دارد، 28 هزار و 208 کوچه دارد، 340 خیابان اصلی دارد، 2351 خیابان فرعی دارد، 271 بلوار دارد، 118 میدان دارد و جالب تر اینکه 32000 بن بست، آیا جایی برای نام بازرگان، طالقانی و شجریان ندارد؟