از زمان امام سجاد(ع) این مسائل بود، قبل از امام سجاد هم بود؛ مثل کارهای جناب عبدالله عمر. عبدالله عمر، آن مرد زاهدمسلک بی‏مقدار ذلیل زبون، با امیرالمومنین بیعت نکرد، اما از ترس جان، با حجاج‏بن ‏یوسف، آن هم با پای حجاج بیعت کرد!1 عجیب هم این است که او یکی از کسانی بود که گاهی با معاویه ادعای دشمنی هم می کرد اما معاویه او را شناخته بود؛ دید می شود به آسانی از او استفاده کرد. عبدالله عمر و محمدبن شهاب زهری و بعد از او، در زمان امام باقر(علیه السلام)، علمای زمان، فقهای بزرگ، دین‏شناسان عالی قدر، در اختیار قدرت های شیطانی قرار گرفتند؛ قرآن در اختیار شیطان قرار گرفت، خدا در اختیار ظلم، بغی و عدوان قرار گرفت؛ و این رشته تا زمان امام صادق(علیه السلام) ادامه داشت.