چند روزی است که کتاب «دروازه زندگی و مرگ» اثر موریس مترلینگ فیلسوف برجسته معاصر را می خوانم. یک کتاب قدیمی که به دلیل اینکه بسیاری از چیزها را اکنون تجربه کرده ایم خواندنش بسیار جالب و جذاب است. به نوعی مرور تجربیات انسان است و خواننده احساس می کند گاهی در خلال خواندن کتاب از نویسنده جلوتر است. این کتاب به نوعی فلسفه زندگی و فلسفه ایمان آوردن است.

برای من که کتاب قبلی موریس مترلینگ با نام مورچگان را خوانده بودم چنین کتابی عجیب بود. در کتاب مورچگان مساله نویسنده هستی بود و به نوعی نظم اجتماعی در دنیا را نشان می داد. اما در کتاب دروازه زندگی و مرگ این بار تمسک جستن به یک نیروی برتر، مساله نویسنده است.

در حقیقت همه موجودات ناچارند در طی حیات سرگشته خود از دروازه بزرگی که ماورای آن معلوم نیست و در عالمی که امروز جهان ابدیت نام دارد، بگذرند. عبور از این دروازه بزرگ هدف غایی تمام موجودات است و از مورچه حقیر تا سیارات سرگردان عظیم را از آن گریزی نیست. دروازه پیش روی موجودات همه گشاده است و با سخاوت تمام، وجود کائنات را دربرمی گیرد. این دروازه تا چه اندازه ظرفیت و عظمت دارد؟ کدام قدرت به آن نیروی جاذبه را داده است؟ چه مقام و مرجعی میزان مقاومت موجودات را در برابر آن تعیین کرده است؟ نویسنده در این کتاب سعی کرده پاسخ این پرسش ها را به دقت موشکافی و بررسی کند و به نتیجه نهایی برسد. به اینکه ذات خداوند که در قالب ابدیت و قوانین طبیعی تجلی می کند، تعیین کننده همه اینهاست. این کتاب به مسائل پیچیده ای نظیر راز کائنات، مرگ و دنیای پس از مرگ اختصاص دارد.