این که ایرادات و ضعف های موجود در برنامه های تلویزیون را مطرح کنیم اگر توامان باشد با ارائه راهکار برای حل ضعف ها خیلی خوب است ولی اگر هدف فقط تخریب باشد زیاد درست نیست.

این که هرگاه در کاری هستیم از خوبی های تلویزیون بگوییم و هرگاه جایی برای ما نبود به گلایه از کیفیت پایین بپردازیم منصفانه نیست و به جای آن باید بر نقد منصفانه و آبرومند تاکید کنیم.درست است که نسبت به سال های گذشته کیفیت سریال های ما دچار افت شده و باید بیشتر روی متن ها و انتخاب نیروها کار کنند تا نتیجه معقول بگیرند ولی این ایرادات باید کاملا بی بغض بیان شود تا گوش شنوایی وجود داشته باشد.

البته هیچ بقالی نمی گوید ماست من ترش است و هیچ دست اندرکاری نیست که کیفیت کار خود را زیر سوال ببرد اما اگر انتقادات وارده به ضعف ها را با مدارا و رعایت اصول اخلاقی بیان کنیم درصد این که بحث به تعامل و گفت وگو و درنهایت تاثیرگذاری بینجامد، بیشتر خواهد بود.

سالها تجربه بازیگری به من آموخته کارگردان هایی که نظرات و آرای مخاطبان ولو تندترین نظرات را بررسی می کنند حتما یک سری ریزه کاری درباره کارهای بعدی دست شان می آید و باعث می شود به کار پیشرفت کنند و به اصطلاح جا نمانند ولی سازندگانی که یک دنده باشند و فقط حرف خود را بزنند از جایی به بعد گرفتار حلقه تکرار می شوند.

آنهایی که فکر می کنند کارشان کامل است و هیچ نقصی را قبول ندارند نمی توانند از حد خاصی جلوتر بروند و درنتیجه درجا می زنند یا پسرفت می کنند پس بهتر آن است نقاط ضعف را بشنویم و درعین حال نقاط قوت را افزایش دهیم و از نقاط ضعف بکاهیم. صداوسیما یا همان رادیو و تلویزیون سراسری ما به افرادی که واقعا انتقادپذیر هستند نیاز زیادی دارد؛ چون با دامنه ای گسترده از مخاطب روبه رو هستند و نمی شود همه مخاطبان را در آن واحد راضی کرد و چاره ای نیست که صبور بود و آستانه تحمل را بالا برد جهت شنیدن نقدها.