جنگ که شد، ما تهران بودیم. مادرم سال ها بود که مهاجرت کرده بود و من را هم حوالی بیمارستانی در پیچ شمیران به دنیا آورده بود؛ اما تمام خانواده اش اسیر جنگ شده بودند. خاله مقبوله، خاله کریمه، دختردایی ها و بچه های شان. هرکس به گوشه ای گریخته بود؛ یعنی از اول نرفته بودند. خیلی ماندند. خانه شان چهار حوض ابوالحسن بود. روبه روی تانکی دو. بی بی ام پیر بود ولی هنوز بین چروک های صورتش خالکوبی های آبی رنگ را می شد دید. اسم بی بی ام فرحه بود و از طایفه چنانی های لبنان. و آن قدر پیر بود که دیگر مامایی نمی کرد. بی بی و خاله مقبوله و شوهرش عمو اسماعیل و بچه های ازدواج نکرده اش شهرام و بهرام و ناهید همه با