آرشیو یک‌شنبه ۶ مهر ۱۳۹۹، شماره ۴۷۵۳
صفحه آخر
۱۶
آن روی سکه

هشدار و گلایه درباره یک ویروس مرموز

مهدی مال میر

کووید- نوزده اگرچه کار و بار بسیاری را در جهان تخته کرد و خیلی ها را حتی در کشورهای ثروتمند با رنج بیکاری و بی پولی آشنا کرد اما یک گروه نه کمتر از پزشکان و پرستاران، فرصت سر خاراندن را از کف داده اند: روانشناسان و روانپزشکان! در این روزهایی که بی اغراق هر دقیقه آن انباشته از دلهره شده، روانشناسان و روانپزشکان کمر همت بالا زده و حالا اگر نه در مطب و دفتر مشاوره که به صورت مجازی به مردم رهنمودهایی برای خلاصی از استرس و نگرانی می دهند. این مقدمه آمد تا نگارنده این ستون، فضای دلهره آور این ماه های اخیر را به شخص محترمی یادآوری کند: جناب رییس جمهوری گرامی، دغدغه ها و گرفتاری های رییس جمهوری کاملا درک شدنی است اما این همه سبب نمی شود که با سخن گفتن از شنیده ها و خبرهای تاییدنشده، بر نگرانی های مردمی بیفزایند که خود در دیگ دلهره می جوشند. رییس محترم جمهوری، در سخنانی، اشاره ای داشتند به بیماری ای که می تواند بارها خطرخیزتر از کرونا باشد. ویروس ناشناخته ای که از یکی از کشورهای نزدیک، در حال این پا و آن پا کردن است تا سری هم به کشور ما بزند. هنوز روشن نیست که بیماری کذا چیست؟ و چرا هنوز سازمان بهداشت جهانی تا آنجا که نگارنده این ستون خبر دارد، هشداری در باب آن به مردم نداده است؟ این سخن رییس جمهوری حتی اگر بر پایه «فکت علمی» هم باشد، کار رییس جمهوری محترم حل مشکل است نه به صدا درآوردن شیپور خطر و خالی کردن دل مردم. اگر ماجرا اس و اساس درست و درمانی دارد، چرا تیم های تحقیقاتی به شهرهای مرزی به کشور کذا فرستاده نمی شوند؟ آیا رییس جمهوری از میزان تاب آوری شهرهای نزدیک به مرکز بیماری خطرناک، آگاهی دارند؟ کار سیاستمدار گشودن کلاف گرفتاری ها است. هشدار دادن های آسان گیرانه و جنباندن سلسله نگرانی ها تنها می تواند به میزان لطمات روحی بیفزاید و ثمری در پی ندارد. هشت سال پیش وقتی دولت تدبیر و امید بر سرکار آمد، بسیاری از شهروندان برق خوشحالی در چشمان شان درخشید که از ادبیات نامناسب اعضای دولت «مهرورزان» خلاص شده است اما متاسفانه هر روز که به پایان مسوولیت دولت تدبیر و امید نزدیک تر می شویم، زبان و برخی سخنان دکتر روحانی بیشتر به دولت پیشین شبیه می شود و این مساله، بسیار جای گله و افسوس دارد.