پاییز 1359 و پس از سقوط خرمشهر که ناچار از یافتن سرپناهی برای خانواده، آبادان را ترک کردم و به تهران آمدم و بعد از اسکان خانواده، فرصتی شد تا کمی هم به علایق خود برسم و برای همین، روزهایی که مجلس اول شورای اسلامی جلسه علنی داشت، به عنوان تماشاچی، به در محل سابق مجلس می رفتم و اگر ظرفیت محل تماشاچیان تکمیل نشده بود، اجازه پیدا می کردم که در جایگاه بنشینم و مباحثات مجلس را ببینم و بشنوم. آن روزها حضور در مجلس و دیدن آنچه در آنجا می گذشت کار بسیار ساده ای بود. فقط کافی بود صبح زود بروی و وارد جایگاه بشوی. بعد از مدتی آنقدر آنجا رفته بودم که تقریبا همه حراست مجلس مرا می شناختند و این شناسایی حتی