تفاوتی نیست میان بازیگری تلویزیون و سینما اگر بازیگری را جدی بگیریم. اگر به بازیگری به عنوان مقوله تفریحی و جهت انبساط خاطر بنگریم در آن صورت معلوم است که بازیگری را جدی نگرفته ایم و تا وقتی که بازیگری برای بازیگر، جدی نباشد، مخاطب هم از تماشای بازی ها لذت نخواهد برد.

تلویزیون بعد از سینما آمد ولی فراگیری اش بسیار بیشتر از سینما بود همان طور که فراگیری فضای مجازی در بسیاری از نقاط بیشتر از تلویزیون است ولی نباید فراموش کنیم که فراگیری نه نقطه قوت است و نه نقطه ضعف و این، کیفیت محصول است که ملاک ارزیابی است. در دهه های قبل ورود به کار بازیگری این قدرها راحت نبود و باید هزاران جور و سختی می کشیدی تا بازیگری شوی که مردم دوستت داشته باشند. فکر می کنید چرا بازیگران قدیمی ما هنوز هم جز لبخند و دلخوشی برای مخاطبان به یاد نمی آورند؟ دلیل اصلی اش آن است که آنها سال ها محنت کشیدند تا بالا آمدند و این طور نبوده که یک ماهه مشهور شوند چون اصلا به دنبال شهرت نبودند.

در تلویزیون ما کماکان سریال های خوبی تولید می شود ولی واقعا بازی هایی که نظر را جلب کند کم شده و به جایش، اغراق است که زیربنای بسیاری از بازی ها شده است. اغراق اگر در جای خود باشد خیلی هم موثر است در جلب مخاطب ولی اغراق بیهوده به زدگی تماشاگران منجر می شود.

بازیگران حرفه ای در سایه سناریوهای قوی است که مجال ارائه نقش می یابند و اگر سناریو، متوسط هم باشد بازیگران حرفه ای باز می کوشند به زعم خود به ارتقای کار کمک کنند ولی بازیگری که حرفه ای نباشد فکر می کند با اغراق در بازیگری می تواند نما را مال خود کند که تصوری باطل است. خوشبختانه تلویزیون می تواند همواره مانند مزرعه ای باشد که بازیگران جوان و مستعد را به بازیگران حرفه ای بدل کند ولی بالاخره بازیگر هم خودش باید زمینه لازم را برای رشد داشته باشد که بشود رویش سرمایه گذاری کرد ولی کسی که بازیگر نیست نمی تواند کاری پیش ببرد؛ حتی اگر در سریالی بازی کند که در بهترین ساعات شبانه روز روی آنتن برود.