38 سال از شهادت غلامحسین قزوینی می گذرد اما شوکت خانم هنوز هم وقتی موتورسیکلتی از جلوی در خانه رد می شود، گر می گیرد؛ نکند غلامحسین برگشته باشد، باید برود کوله خاکی را از دوشش بردارد، شربت بهارنارنج درست کند... حتما لباسش خاکی است، باید از گنجه ای که تمام این سال ها دست نخورده مانده آن پیراهن آبی آسمانی را دربیاورد. درست شبیه عکسی که روی طاقچه خانه جای خالی او را پر کرده است. شوکت خانم گوشه ای از روح خود را در آن روزها جا گذاشته و 38 سال چشم انتظاری از او زنی دیگر ساخته است. مادران شهدای جاویدالاثر هنوز با یادآوری خاطرات، صدای شان می لرزد، بغض می کنند... درد دلتنگی و چشم انتظاری بخشی از روح زخم دیده آنها است.