سالانه افراد زیادی در تصادفات شهری و جاده ای دچار مصدومیت و جراحت می شوند. بخشی از این مصدومیت ها شامل مصدومیت هایی است که در آن بخش هایی از استخوان های جمجمه، صورت یا دست و پا به نحوی صدمه می بینند که جای خالی این استخوان باید با یک پروتز مصنوعی پر شود. چنانچه این آسیب در بخش صورت و جمجمه باشد، اگر استخوان از دست رفته پر نشود، جای خالی استخوان از دست رفته به عارضه ای نازیبا تبدیل خواهد شد. چالش جراحان ارتوپدی این است که چطور می توان با توجه به آناتومی هر بیمار، پروتزی از جنس فلز یا پلیمر تهیه کرد که با قرارگیری روی محل استخوان از دست رفته و بعد از این که پوست روی آن قرار می گیرد، عارضه به کلی بازسازی شود.