سال هاست کارشناسان مستقل و اقتصاددانان کشور درخصوص کیفیت مدیریت اقتصادی و صنعتی کشور و مواجهه گریز ناپذیر و حل ابرچالش ها هشدار می دهند. در رویه مدیریتی کشور، اصول بدیهی اقتصادی سال هاست نادیده گرفته می شود و نتیجه تبلیغاتی و شعارگونه سیاست ها بیشتر از تاثیر واقعی آن در توسعه پایدار کشور اهمیت داشته است. بی توجهی که از تنگ نظری و محدود کردن حلقه انتخاب مدیران بدنه اجرایی کشور به ارتباطات محفلی و سیاسی و روابط نسبی و سببی در طول سالیان گذشته ایجاد شده، دستاویزی برای فرار از پذیرش مسوولیت تصمیمات بی خردانه و پنهان کردن انحرافات گسترده ناشی از ناکارآمدی مدیریتی افراد منصوب شده است.