جنس گفت وگوی ما با مژده مردانی اندکی متفاوت بود. سوال ها را می نوشتیم و او همزمان پاسخ ها را. امکان ارتباط شنیداری نداشتیم و شاید زیبایی اش هم به همین ارتباط از راه دوری بود که صرفا با نوشتن میسر می شد. در این میان یکی دو بار هم خواهر مژده همراهی مان کرد و با ارسال فایل صوتی رابط ما شد.

از آسیه مردانی در مورد سابقه فعالیت های ورزشی اش و مربیگری مژده می پرسیم: «من سال هاست که مشغول مربیگری و داوری تکواندو هستم. مژده هم از ابتدا کوشا و بااستعداد بود. از سال 85 مربیگری و کار با او را شروع کردم. البته او در تیم ملی مربی خود را دارد و حالا هم در باشگاه شهر خودمان مربی است. هم با افراد شنوا و هم با ناشنوایان کار می کند.»

آسیه به واسطه تکواندو بیش از سایر اعضای خانواده مژده را همراهی کرده و در تلخ و شیرین های این سال ها بیشتر با هم بوده اید. خودش می گوید: «ما غیر از ارتباط خواهرانه، در ورزش هم روزها و خاطرات مشترکی داریم. یک بار شرایط طوری پیش رفت که زمان آزمون کمربند مشکی مان یکسان شد و در مسابقه حریف هم شدیم. من به عنوان خواهر بزرگ تر تلاش می کردم کمتر جدی باشم و می خواستم در مبارزه هم فن کمتری پیاده کنم اما مژده خیلی جدی بود، همان اول روی من فن سه امتیازی پیاده کرد، ادامه داد و رقابت را برد و داوران که متوجه موضوع شده بودند، به ما می خندیدند، خلاصه هر دو کمربند را گرفتیم. اما خاطره تلخی که از فعالیت حرفه ای مژده در ذهنم مانده، سومی او در المپیک 2017 ترکیه است که با ناداوری میزبان در قرعه و قضاوت، طلای او را به برنز تبدیل کردند.»