نقاشی، ادبیات، فیلم و سینما و هر مفهوم دیگری که در حوزه هنر قرار می گیرد، حافظه جمعی یک جامعه است. اتفاقات مختلفی که مردم یک کشور از سر می گذرانند، سوژه خلق آثار هنری مختلف می شوند و رد آن ها در دل تاریخ آن کشور جا می ماند. این است که می گویند هنر، راوی تاریخ است، زندگی را تقلید می کند و دیدن بسیاری از آثار هنری به آدم ها احساس دژاوو (آشناپنداری یا حس تجربه کردن زمان حال در مقطعی از زمان گذشته.) می دهد. چرا که زمان می گذرد، آن اتفاق به هر شکلی هم که بوده تمام می شود و آن وقت یادگاری های هنری آن دوران است که می شوند زبان ناطق آنچه پیش آمده و گذشته است.