توجه انتخابی، ندیدن و نشنیدن بعضی صحبت ها و واقعیت ها، بسته به نگاهی است که به خودمان و جهان داریم. در واقع محدودیت آگاهی نسبت به ابعاد مختلف خود، شکلی از انکار، تکذیب و نادیده گیری را تقویت می کند که به مرور قابلیت تعمیم به دیگر واقعیت های درونی و بیرونی را دارد. برای مثال کسانی که با وجود مشکلات شدید ریوی، همچنان سیگار مصرف می کنند یا آمار وحشتناک فوتی های ناشی از کرونا را می بینند، با وجوداین ماسک نمی زنند. به عبارتی پذیرش واقعیت های مختلف درونی به قدری حیاتی است که نادیده گیری آنها، چشمان واقع بین و پذیرنده ما درباره مخاطرات بیرونی را کم سو می کند؛ ازاین رو برای تقویت آمادگی روان شناختی