راستش را بخواهیم هنر مرز سنی ندارد. بازیگرانی را داشتیم که از کودکی جلوی دوربین بوده اند. بازیگر تا زمانی که بتواند فرم خود را حفظ کند، دیالوگ بگوید و خواسته کارگردان را انجام دهد، می تواند جلوی دوربین رفته و به فعالیت خود ادامه دهد.

همان طور که امثال استاد نصیریان و مرحوم استاد انتظامی تا سالیان انتهایی عمرشان در حوزه هنر فعالیت داشتند. این را باید گفت سن پیری مزیت هایی نیز دارد.  بازیگر دیگر نیاز به گریم خاص برای سنین پیری ندارد. کارگردان به جای این که از بازیگر بخواهد زیر گریم برود او خود این قابلیت را دارد.

 البته در فضای فعلی سینما و تلویزیون، بیشتر تهیه کنندگان و کارگردان ها ترجیح می دهند با بازیگران جوان تر که فیزیک و صورت بهتری داشته و جذابیت دوربینی بیشتری دارند، کار کنند. اما برای شخص من لذت کار کردن الان خیلی بیشتر از گذشته است.

در اوایل کار شهرت و مشهور شدن برای من اهمیت زیادی داشت. اما بعد در سنین بالاتر،کار و هنر بخشی از هنرمند می شود.

 به عبارت دیگر هنر عشق هنرمند می شود و جزئی از خانواده و خود هنرمند است و اگر طولانی مدت، مثل این 8 ماه گذشته که کرونا شایع شده است،کار نکنم بیمار خواهم شد.

هرچقدر سن بیشتر شود و تجربه بالاتر شود ملاک ها تغییر خواهد کرد و کارها فاخرتر می شود. کار کردن هنرمند در شهرستان بسیار متفاوت است. کار در شهرستان کم و هنرمند در شهرستان ها بازیگران آنچنان حق انتخاب نداشته و بیشتر انتخاب می شوند تا انتخاب کنند.  به واقع انتخاب محدود است. به همین خاطر بازیگر چاره ای جز پذیرفتن ندارد.   در تبریز در مواقع پرکاری سالی دو  سریال ساخته می شود که اگر قرار باشد بازیگر در انتخاب سختگیر بوده، هر فیلم یا سریالی را بازی نکند  و دست به انتخاب بزند در انزوا قرار گرفته و بیکار می شود.

برای همین جبری در انتخاب و گزینه ها وجود دارد.  بدین سبب جهت ارتزاق و گذران زندگی هم که شده هنرمند مجبور است برخی کارها را که با ملاک هایمان سازگار نیست بپذیرید و حضور داشته باشد.