گاهی شهر غریب می شود برای آدم، خصوصا وقتی جایی دیگر و در شهری دور برای خودت دوستانی دست وپا کرده ای و مدرسه ای و کلاسی راه انداخته ای و کسی هست که وقت رفتن صدایت کند و بگوید نرو. گاهی شهر غریب تر هم می شود برای آدم، وقتی در اولین پیاده روی بعد از مدت های طولانی روی دیوار و پنجره سوپر آشنای محل عکس کارگر جوانی را می بینی که سال هاست خریدهایت را می آورده، به غرهایت گوش می کرده، این ماست را با آن ماست عوض می کرده و وقتی کارت خوان کوچکش آنتن نمی ده تا از دم در خانه ات تا دم در ورودی آواز می خوانده و گوشت را می برده است. راستی چرا اسمش را نپرسیده بودم، این را با خودم می گویم و اشک ریزان خیابان را