اولین خاطره ام از مرحوم استاد شجریان به دهه چهل شمسی برمی گردد، زمانی که برنامه «مشاعره امشب ما»  شنبه شب ها از ساعت نه تا نه و نیم شب از رادیو پخش می شد و در این برنامه عده ای از جوان ها با هم مشاعره می کردند و مجری برنامه آقای مهدی سهیلی بود که هم شاعر بودند و هم آدم شناخته شده .

 وقتی یک ربع از شروع این برنامه می گذشت، آقای سهیلی برای چند دقیقه به جوان ها استراحت می داد و می گفت حالا نوبت سیاوش است که قطعه ای در فلان دستگاه اجرا کند. من در آن زمان اصلا نمی دانستم سیاوش کیست، اما همیشه مشتاق بودم صدای او را بشنوم. در واقع بخشی از توجه من به این برنامه رادیویی به خاطر شخص آقای سهیلی و مشاعره جوان ها بود ولی توجه بیشترم گوش سپردن به آواز صدای سیاوش بود. این خاطره را در نیم قرن گذشته همیشه با خود داشتم. هیچ وقت هم سعادت دیدار حضوری با آقای شجریان را نداشتم. اما می دانم مثل من فراوانند آدم هایی که چندین نسل با نوای مرحوم شجریان و موسیقی او خاطره دارند، رشد کردند و نسل بعد از نسل این خاطره ها بالنده تر شد و بلوغ بیشتری پیدا کرد تا جایی که امروز همه بر این نظر که آقای شجریان خسرو آواز ایران هستند، متفق القولند. 

بنابراین وقتی کسی چنین میراث فرهنگی و معنوی از خودش به جای می گذارد و باعث تحسین و تمجید ایرانیان و جهانیان می شود کسی که نه تنها صدایش بی بدیل است و انتخاب اشعارش هم نظیر ندارد، او کسی است که ادبیات کهن فارسی را هم در قالب نوای خود بر می کشد و در ذهن و فکر نسل جوان می نشاند. امروز بخشی از نسل جوان ما حافظ، سعدی، مولانا، نیما، اخوان ثالث را از طریق نواهای مرحوم شجریان بهتر شناختند و به این میراث تمدنی علاقه مند شدند. 

استاد شجریان انسان چند وجهی بود که در انتخاب اشعاری که می خواست بخواند دقت بسیار می کرد و برای خواندن این اشعار از بزرگان مشورت می گرفت و از آنها نظر می خواست و او موسیقی اصیل ایران را به جایگاهی والا و دست نیافتنی ارتقا بخشید.